Πόλη που βρίσκεται 42 χλμ. βορειοδυτικά της Κορίνθου, πάνω στην παλαιά εθνική οδό και τη σιδηροδρομική γραμμή Αθηνών - Πατρών, κοντά στις εκβολές του ποταμού Τρικαλίτικου. Είναι έδρα του Δήμου Ξυλοκάστρου και έχει περίπου 6.000 κατοίκους. Είναι σημαντικό παραθεριστικό κέντρο κυρίως λόγω της εκτεταμένης παραλίας στον Κορινθιακό αλλά και λόγω του γραφικού του άλσους με τη χαρακτηριστική ονομασία "Πευκιάς". Στην περιοχή υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία, εστιατόρια, κέντρα διασκέδασης, κέντρο υγείας και μικρές μονάδες επεξεργασίας γεωργικών προϊόντων. Αξίζει να επισκεφτεί κανείς και τις εκκλησίες του Αγίου Βλασίου και του Αγίου Γερασίμου. Το τοπωνύμιο Ξυλόκαστρο αναφέρεται για πρώτη φορά σε χάρτες της περιόδου της βενετοκρατίας με τον τύπο Solo Castro, θεωρείται όμως βέβαιο ότι η σημασία του για την άμυνα της περιοχής ήταν περιορισμένη και ότι δεν υπήρχε οικισμός στη θέση αυτή. Στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα η ισχυρή οικογένεια των Νοταράδων των Τρικάλων, τα μέλη της οποίας κατείχαν μεγάλες γεωργικές εκτάσεις, έκτισε τριώροφο σπίτι στο Ξυλόκαστρο. Στη συνέχεια ακολούθησαν και άλλοι κάτοικοι των Τρικάλων. Ο Γάλλος Pouqueville που περιηγήθηκε την Πελοπόννησο το 1814, στο βιβλίο του "Ταξίδι στην Ελλάδα", αναφέρει το Ξυλόκαστρο ως μικρό χωριό με δέκα σπίτια που είναι κτισμένα στην πλαγιά ενός λόφου. Το 1856 υπήρχαν στο Ξυλόκαστρο είκοσι οικογένειες, το 1863 πενήντα και στο τέλος του 19ου αιώνα εκατό. Η κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Αθηνών - Πατρών συνετέλεσε στην αύξηση του πληθυσμού, αλλά και στην οικονομική του ανάπτυξη. Το 1919 ο οικισμός, με απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης, ορίστηκε ως τόπος θερινής διαμονής ξένων. Από το 1932 που κτίστηκε τουριστικό περίπτερο στον Πευκιά, η εξέλιξη της πόλης υπήρξε ραγδαία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου